procedury politycznej
Encyklopedia PWN
umowa polsko-francuska;
prawomocność władzy, legitymizacja władzy,
cecha władzy politycznej, której istotą jest aprobowane przez rządzonych prawo rządzących do podejmowania wiążących decyzji.
prawo w wąskim znaczeniu inne określenie Rady Ministrów jako naczelnego, kolegialnego organu władzy wykonawczej, kierującego podporządkowanym mu aparatem administracji rządowej (ministerstwa, urzędy centralne, administracja terenowa) i zapewniającego jednolitość jego działania;
dekolonizacja
proces wyzwalania się narodów z zależności kolonialnej i tworzenia niepodległych państw w dawnych terytoriach zależnych;
[łac.],
pedagogika
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem szeroko rozumianych procesów edukacyjnych (edukacja, wychowanie).
[gr. país ‘dziecko’, agōgós ‘przewodnik’, paidagōgikē ‘świadoma działalność wychowawcza’],
uprawnienia przysługujące obywatelom danego państwa i obowiązki na nich spoczywające na podstawie obowiązujących norm prawnych.
